Korte tijd geleden heb ik mijn ervaringen over de halve marathon van Egmond gedeeld. Zoals ik in dat artikel al aan heb gegeven is dat een geweldige halve marathon om te lopen in Nederland. Maar wat doe je als je de meeste runs in Nederland hebt gehad! Precies, op naar het buitenland. We beginnen met de halve marathon van Barcelona.
Een aantal weken na Egmond kreeg ik last van een lopersknie en ben gelijk naar de fysio gegaan om het te laten behandelen door middel van shockwave en rekoefeningen. Ook kreeg ik het advies om anderhalf week voor de halve marathon niet meer te lopen. na een laatste controle en in goed overleg met mijn fysio besloten om ervoor te gaan.
Zaterdagavond ben ik samen met collega Rene en onze beide partners het vliegtuig in gestapt richting Barcelona. Zaterdag rond tien uur waren we in het hotel en wat doe je als je de volgende dag een run hebt? Pasta stapelen 🙂
Na een lekkere pasta gaan we richting het hotel want we moeten de volgende dag vroeg in de ochtend onze startnummer ophalen. De wekker is gezet en wij zijn er klaar voor.
De grote dag
De wekker gaat en zonder twijfel vlieg ik uit bed. Vandaag is de dag dat we gaan knallen. Hardloopkleding aan en een eiwitshake later lopen we naar buiten. Het is nog donker en daardoor ook best fris. Na een beetje zoeken en rond vragen vinden we de start en niet ver daar vandaan het pick-up point voor onze startnummers. Omdat ons hotel niet ver is van de start gaan we terug om ons paspoort achter te laten en onze supporters op te pikken.
Zodra we naar buiten gaan zien we al veel lopers richting de start gaan en eenmaal daar aangekomen is het al behoorlijk druk en staan veel mensen al in de startvakken. Na een korte warming-up gaan wij ook naar de startvakken en dan maken we iets bijzonders mee. Ieder startvak krijgt zijn eigen startschot en een feestelijke opening met confetti. Door de speakers horen we een Spaanse meneer een heel verhaal vertellen en wij zijn er klaar voor. Volledig gefocust op het uitlopen met in mijn achterhoofd het risico dat mij knieblessure op gaat spelen.
Startschot, en go!
Het startschot voor onze vak klinkt en we gaan ervoor. Normaal begin ik mijn halve marathon met 12 kilometer per uur en als ik dan bij de 16km nog energie over heb zet ik de versnelling erin. Nu ging het echter totaal anders, want koste wat het kost, deze marathon loop ik uit!
We zitten gemiddeld op 11 km per uur en de eerste kilometer gaat prima. Maar dan? voelt het als of iemand een mes in mijn rechterknie steekt. Mijn grootste angst bij dit evenement wordt werkelijkheid en mijn blessure speelt op. Het eerste wat ik naar Rene roep is ‘Shit mijn knie? en denk bij mezelf; ik moet nog 20 kilometer, hoe ga ik dat doen. Gelukkig blijft Rene bij me en stellen we een nieuw doel: de eerste drankpost bereiken. Eenmaal daar begin ik alle rekoefeningen uit te voeren die ik van de fysio mee heb gekregen. Na het rekken en een korte pauze gaan we weer door en is het meteen weer raak. Het rekken lijkt het wel erger te hebben gemaakt en ik besluit om niet meer te stoppen tot aan de finish en mijn tempo te verlagen. Door de constante pijnscheuten en een langzaam tempo worden we door het merendeel van de lopers in onze startvak ingehaald. Dit is nogal ontmoedigend kan ik je vertellen als je normaliter alleen maar mensen inhaalt tijdens een run.
Het noodlot slaat toe
Op ongeveer 7 kilometer komen we voorbij de Arc de Triomf (Arco de Triunfo zoals deze in Barcelona wordt genoemd) en een massa toeschouwers. Het enige waar ik constant aan denk is uitlopen en probeer een zo stabiel mogelijk tempo aan te houden rond de tien kilometer per uur. Na een aantal zware kilometers zitten het grootste deel erop en komen we pacers tegen met eindtijd 2 uur. Bij mij gaat de knop om en geef aan dat ik samen met de pacers wil eindigen. Het gas gaat erop en dit lijkt een kilometer goed te gaan maar dan wordt de pijn ondraaglijk en zak ik weer af. Het was natuurlijk het stomste wat ik kon doen, maar ik kon het niet laten. De resterende kilometers waren de zwaarste die ik ooit heb meegemaakt tijdens een run.
“Ik ga het halen”
Ik begin steeds meer te vragen van mijn linkerbeen en voet en dit begon ik ook te voelen. Maar dan zie ik het bordje met 20km en besef dat we er bijna zijn. Gelijk denk ik bij mezelf “al moet ik kruipend over de finish, ik ga het halen”. En ja hoor in de verte zien we de finish en ik strompel ernaar toe. Eenmaal over de finish zak ik in elkaar en ga op mijn rug op het gras liggen. Wat was ik blij dat ik de halve marathon van Barcelona heb uitgelopen.
Naast het afstandselement had ik ook nog eens te kampen met een blessure waardoor dit voor mij een van de zwaarste halve marathons is geworden. Ik kwam niet eens in de buurt van mijn record (1 uur en 41 minuten) met een eindtijd van 2 uur en 7 minuten. Maar goed uitlopen is ook een doel. Je kunt niet altijd je tijd verbeteren.
En nu een aantal maanden rust om mijn lopersknie te herstellen en langzaam weer opbouwen. Maar dat allemaal wel met een enorme ervaring rijker!
Benieuwd naar Barcelona? boek je reis naar Barcelona met Arke
Deel dit bericht met vrienden
Over de auteur
