Ervaringen Asics duinentrail

De afstanden

In tegenstelling tot de gemiddelde hardloopwedstrijd zijn de afstanden van een trailrun vaak langer en is het parcours veel zwaarder maar tegelijk ook veel mooier en uitdagender. Je loopt namelijk door het natuurgebieden en hebt veel meer uitdaging in de vorm van trappen en pittige klimmen. De onderdelen van dit evenement waren 37km, 17km en 10km. De 37 kilometer durf ik niet aan omdat ik tijdens trainingen niet verder dan 23 kilometer ben gekomen met trailrunning. Dit is voor mij op dit moment de max. DUS ik dacht mezelf in te schrijven voor de 17 kilometer variant maar deze was helaas al vol maar kon met gelukkig nog inschrijven voor de 10 kilometer.

Wedstrijddag

Normaliter eet ik de dag voor een wedstrijd een bord pasta maar besloot het nu anders te doen. Ik heb de avond hiervoor flink wat pasta gegeten en had niet echt veel zin in nog meer pasta. Ik begin de ochtend met een koolhydratenshake en neem aanvullend nog twee boterhammen. één met honing en één met jam. Na het eten drink ik een aantal koppen groene thee en behoorlijk wat water om goed gehydrateerd te starten. Na het ontbijt bereid ik mijn spullen voor en haal ik mijn gordel met waterbidons uit te kast. Mocht je ooit een trailrun lopen besef dan dat er weinig tot geen verzorgingsposten zijn. Ik kan me voorstellen dat je het niet fijn vindt om de hele tijd met een flesje in je hand te lopen dus koop een gordel of nog beter een camelbak. Na alles dubbel te checken stap ik vol goede moed in de auto richting Alkmaar waar ik samen met mijn maat richting Schoorl rij. Voordat we kunnen starten moeten we onze startnummer ophalen bij sporthal de Blinkerd. Hier aangekomen valt meteen op dat het het een heel trailrunning een heel ander soort hardlopers aantrekt. De ervaring en goede voorbereiding spat ervan af. Na het inleveren van de spullen lopen we naar de start en eenmaal horen we het volkslied. De 37km variant van de Asics duinentrail is de eerste Nederlands kampioenschap trailrunning. Starten met het volkslied heeft iets bijzonders en 15 minuten nadat de 37 kilometer lopers zijn gestart zijn wij aan de beurt.

Race-time

Omdat we nog even warm willen lopen starten we achteraan de groep. Normaliter loop ik naar het begin van de startvak maar ik was zo hyper door de mooie omgeving en had zo een zin in dit evenement dat ik het wel prima vond. Mijn doel was niet om een goede tijd neer te zetten maar om lekker te lopen. Nadat het startschot klinkt beginnen we lekker en zitten gelijk in een lekkere flow. Echter is dit van korte duur want kort na de start gaat het parcours over in een smal duinpad en ontstaan een file van lopers. Na even te dribbelen komt het weer op gang en kunnen we weer gas geven. Als we eindelijk het gevoel hebben dat we lekker door kunnen zetten bereiken we een trap en ontdekken we dat veel lopers omhoog lopen. Ook dit zorgt weer voor de nodige opstopping maar geeft mij wel de gelegenheid om een aantal foto’s te maken. Op dit moment besef ik dat ik vandaag geheid meer van dit soort momenten mee ga maken en dus mooie foto’s kan maken om het geweldige parcours met jullie te delen.

• 
• 

Na de trap zitten we hoger in het duingebied en merken we dat we snel een afdaling maken. We gaan gaan keihard naar beneden maar snel ook weer omhoog. Belangrijk is dat je jezelf tijdens de afdaling laat gaan omdat het veel energie kost om af te remmen en het inhouden heeft ook een behoorlijke impact op je knie?n. Na een aantal kilometers bereiken we een grote deel van het duingebied wat lijkt op een mega groot zandbak. Eerst indruk is COOl maar zodra ik een aantal stappen door het mulle zand heb gezet slaat de harde waarheid in en moet ik echt bikkelen om de overkant te bereiken. Als je maar een paar meter door mul zand moet rennen is het prima maar honderden meters voelt mega zwaar aan en ik zie veel deelnemers lopen. Mijn mindset is dat ik door blijf rennen hoeveel moeite het ook kost. Ik weet vanuit mijn trainingen dat als je gaat lopen het steeds zwaarder wordt om weer te gaan rennen omdat de verzuring snel toeslaat. Ook bij de trappen en klimmen neem blijf ik doorrennen. Ik neem wat gas terug in mijn snelheid maar blijf wel rennen. Na nog een aantal zware kilometers komen we bij een klein meertje en dit geeft een absolute wow-gevoel. Ook hier maak ik een aantal foto’s en pak het hardlopen snel weer op.

• 
• 

Al worstelend door het zand en huppelend over takken en het beklimmen van heuvels voel ik me net een kleine jongen die in het bos mag spelen en merk dat we bijna nog maar een aantal kilometers verwijderd zijn van de finish.

Finish

Omdat de finish aan het eind is van het duingebied wacht ons hier een spectaculaire afdaling. Helaas betekend zo een afdaling ook een stevige klim en zijn de laatste kilometers lood maar dan ook echt loodzwaar. Het klimmen houdt niet op en ik moet op dit moment denken aan de andere deelnemers die 17 of zelfs 37 kilometer lopen. Ik kan me haast niet voorstellen wat er door je heen gaat als je al 30 kilometer aan het ploeteren bent en je moet op het eind nog zoveel klimmen. Erg veel respect voor deze deelnemers. Een trailrun is en blijft pittig maar dit maakt het wel leuk. Aangekomen bij de top zie ik deelnemers als een speer naar beneden gaan. Ik maak nog even gebruik van de kans om een mooie eindshot te maken van deze afdaling zodat jullie ook kunnen zien hoe mooi het eind van deze run is.

• 
• 

Na het finishen krijgen we een glas alcoholvrij bier en besluiten om snel naar de sporthal te gaan om een warme douche te nemen en om te kleden. Maar eerst is het tijd voor een selfie en moet ik na het bekijken van de foto ontzettend lachen om een prachtige photobomb.

• 
• 

om de dag goed af te sluiten gaan we lekker een pannenkoek eten bij Duinvermaak en genieten nog lekker na van deze geweldige dag.